23 Kasım 2009 Pazartesi

Atayurtlarına Dönen Ahıska Türklerine Diyanet Vakfından Kurban Bağışı


Atayurtlarına dönen Ahıska Türklerine Diyanet Vakfından 50 kurban bağışı yapıldı. Yıllar önce Sovyet diktatörü Stalin tarafından yurtlarından sürülen ve yıllar sonra Gürcistan hükümeti ile Türk hükümeti arasında yapılan anlaşma gereği Ahıska ya geri gelen Ahıska Türklerini Diyanet Vakfı yalnız bırakmadı. Posof ilçe Müftüsü Şükür Küçük başkanlığında ki ekip Ahıska ya giderek aileleri evlerinde ziyaret edip yapılacak. Kurban kampanyası ile ilgili bilgi verdiler. Müftü başkanlığındaki ekip ve Ahıska'da bulunan derneklerin yetkilileri ile Ahıska Hayvan pazarına gidilerek kurbanlıkların fiyatları hakkında bilgilendikten sonra ekip Pazar dışında da araştırma yaparak 50 adet kurban hissesi aldı.
Kurban bayramının birinci günü yine Diyanet kontrolünde kesilecek kurbanlar Ahıskalılar'a emanet olarak teslim edildi.

''Ahıska'nın Sesi'' Amerika Semalarında Yankılandı

Sürgünde 65. yılını yaşayan Ahıska Türkleri, ABD'nin Massachusettes eyaletinin West Sringfield şehrinde Ahıska'nın Sesi (Voice of Ahıska) adıyla ilk defa bir müzik ve folklor şöleni düzenledi.

Geceye Türkiye Cumhuriyeti New York Başkonsolosu Mehmet Samsar ve eşi Feruze Samsar, Başkonsolos Yardımcısı A. Başar Şen, aynı zamanda gecenin sponsoru olan West Sringfield State College'dan 10 profesör ve 500 kadar davetli katıldı. Rusça olarak Kahraman Abdullah, İngilizce tercümeyle de Elmira Osman tarafından sunulan programın başında, Ahıska'nın tarihçesi ve Ahıska Türklerinin sürgün yıllarına değinildi. 14 Kasım 1944'te vatanlarından çıkarılan binlerce Ahıskalının; Sibirya, Kazakistan, Kırgızistan ve Özbekistan'a sürüldüğünden söz edilen açılış konuşmasında, 1989 Nisanı'nda Özbeklerle aralarında çıkan çatışmadan, 2005'te Rusya tarafından Amerika Birleşik Devletleri'ne gönderilmesine kadar sürgünün kronolojik gelişimi ifade edildi.



Konuşma yapmak üzere sahneye davet edilen Başkonsolos Mehmet Samsar, "Sevgili Ahıskalı kardeşlerim." diye hitap ettiği Ahıskalılara şunları söyledi: "Ben Türkiye Cumhuriyeti kimliği taşıyanların başkonsolosu değilim sadece. Özbek, Azeri, kendini Türk hisseden milletlerin de başkonsolosuyum. Ben bugün buraya, sizlerin başkonsolosu olarak geldim. 65 yıldan beri içinizdeki vatan hasreti devam ediyor. Aynı acıyı paylaşıyoruz. Ahıskalıların en büyük özelliği, ne kadar acı görürlerse görsünler Ahıska sevgisi ve Türkiye sevgisi asla değişmemiştir. Hiçbir zorluk dinlerini değiştirmemiştir." "Amerikalı olun, çocuklarınızı Amerikan okullarında okutun." diye de tavsiyede bulunan Başkonsolos Samsar, "Ama hiçbir zaman Ahıskalı olmaktan vazgeçmeyin." diye ekledi.



RUSYA'DA ASLA YAPAMAZDIK

Organizasyon Heyeti Başkanı Mehti Osman, böyle bir şöleni ilk defa tertiplediklerini, Rusya'da böyle bir kalabalığın bir araya gelmesine asla izin verilmediğini ifade etti. İlk olması sebebiyle programda ufak tefek kusurların yaşandığına değinen Osman, bir sonraki şölende bu hataların telafi edileceğini belirterek, organizasyon heyetinde yer alan şu isimlere teşekkür etti: Zekeriya Kasımov, Yusuf Şahan, Bahtiyar Ağayov, Koçali Hüseyin, Niyaz Afrailov, Ziya Laçinov ve Kebire Osman.



GURBET TÜRKÜLERİ DUYGULARA TERCÜMAN OLDU

Ahıska'nın Sesi şöleninde folklor gösterilerinin yanı sıra şarkılar ve türküler söylendi. Yedi Ahıskalı kızdan oluşan 'Ahıska' grubu, Türk Halayı adlı oyunu sahneledi. Ahıska Folklor Ekibi ise bar ve Kafkas halk dansları ile seyircilerin beğenisini kazandı. West Springfield'in aynı zamanda güreş şampiyonları olan Mizam ve Abbas Tamaratzi kardeşler, 'Lizginka' adlı Kafkas dansı ile seyircileri coşturdu.

Son zamanların popüler dansı Trabzon kolbastısı da yine Ahıskalı kızlar tarafından sahnelenenler arasındaydı. Gözel Süleymanova, yöresel kıyafetiyle Ahıska Türküleri seslendirdi. Bahtiyar Ağayov'un 'Beni Köyümün Yağmurlarında Yıkasınlar' türküsü ile Hakim Kasimov'un 'Türkmen Gelini' eseri salondan büyük alkış aldı.

Elmira Kasımova 'Götür Beni Gittiğin Yere'yi seslendirirken, Sanobar İskenderova Barış Manço'nun 'Can Bedenden Çıkmayınca' şarkısını başarıyla söyledi. İstek üzerine sahneye davet edilen Kayserili Ali Günal ise 'Yaman Ayrılık' türküsüyle büyük alkış aldı.

Ahıskalı gelinin, geleneksel olarak düğün ertesi misafirlere 'hinkal' (mantı) için hamur açmasının da sahnelenmesi, coşkulu seyircilerden tam not aldı. West Sringfield State College'de gerçekleştirilen programda, bina girişinde bir de fotoğraf sergisi yer aldı. Ahıska, Georgia (until 1944), Uzbekistan (1944-1989), Krasnodar, Russia (1989-2005) ve USA (2005-present) adlarıyla dört başlık altında sergilenen fotoğraflarda 1944'ten bu yana sürgün yılları anlatılıyordu. Gecede Ahıskalı bayanların ev yapımı birbirinden leziz yöresel hamur işi yemeklerinin yanı sıra, Koçali Hüseyin'in yaptığı 500 kişilik Özbek Pilavı da ikram edildi. (CİHAN)

Kaynak: TURKISHNY

18 Kasım 2009 Çarşamba

SÜRGÜNDEN SÜRGÜNE



1944 sürgünü, on binlerce insanı yerinden yurdundan söküp götürmüştür.

Denilebilir ki bu sürgün faciasının sadece bir değil on binlerce hikâyesi vardır. Zira her insanın ayrı bir dünyası ve her ailenin ayrı şartları –veya dertleri- vardı.

Bu uğursuz sürgünü bir de şimdi Bursa’da yaşayan Fahrettin Eleddinoğlu (Dedegil)’ndan dinleyelim.

“Ahıska’nın Sinuban köyündenim. Sürgünde on yaşındaydım. Köyümüz 170 haneydi ve hepsi Türk’tü. Sadece ormancı Gürcü’ydü. Camimiz vardı ama ezan okunamazdı.

1944 senesinin 13 Kasım günü köyleri asker sardı. Bu askerler, buralarda yaşayan insanları saydılar. Bir akşam vakti her aileden bir kişiyi kolhozun idarehanesine çağırıp orada toplantı yaptılar. Bu toplantıda sürgün kararı halka bildirildi.




Babam, 1942 yılında askere gitti. Kırım’dan gönderdiği bir mektubu geldi. Bir daha da namı nişanı gelmedi. Annem Kebire, dört çocukla dul kalmıştı. On sekiz yaşındaki ablamı sıtma tutmuştu, yatıyordu. Anam onu lahana yaprağına sarmıştı. Askerler eve gelince Rusça söyleyip yatağıyla beraber kamyona koyup götürdüler. Azgur’da hastaneye yatırdılar.

Kolhozdaki toplantıya anamı çağırdılar. Yarım saat içinde ağlaya ağlaya geri geldi; dedi ki, bizi sürgün ediyorlar. Stalin’in emrini okumuşlar. Tekrar geri döneceksiniz, demişler. Eşeğimize tahılı yükleyip değirmene öğütmeye götürdüler. Havaya ateş ettiler, silâh sesleri ortalığı kaldırdı. Bizleri dışarı çağırdılar. Millet ağlıyor. Hayvanlar böğrüşüyor. Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte bizi evlerimizden çıkarıp kamyonlara bindirdiler. Bunlar, Amerikan Sudabekir arabalarıydı. Kamyonlarla Agara köyü düzlüğüne getirdiler.

1943 yılında Ahıska’ya tren yolu yaptırdılar. 12-15 yaş arası kız çocuklarını bu yol inşaatında çalıştırdılar. Şimdi bu yoldan biz sürgüne gidiyorduk.

Tren vagonlarının durduğu demiryolu boyunda iki üç gün bekledik. Sonra milleti vagonlara bindirdiler. Vagon üç sıraydı. Balık istifi gibi yattık. Vagonun içinde soba vardı. Demiryolu kenarındaki çitleri ve ne bulsak yakardık. Sobanın üzerinde cadi pişirirdik. Tuvaletimizi kovalara yapıyorduk. Bizim vagonda iki ölü çıktı. 3-4 gün sonra haber verdik. O ölüleri dışarı attılar. Ölüleri itler mi yedi, kurtlar mı yedi, bilmiyoruz…

Bacım Ahıska’daki hastanede kaldı. Anam ağlaya ağlaya gözleri kör oldu. Bir ay sonra bizi Özbekistan’a bıraktılar. Milleti bit bastı. Elbiselerimizi yıkayıp buhara verdiler. Hamama girdik. Başımıza ilâç gibi bir şey sürdüler. Hamamdan çıkıp meydana geldik.

Köylerin muhtarları gelmişti bizi götürmeye. Alıp Karatepe’ye götürdüler. Tek at koşulu arabayla sabahtan akşama kadar gittik. Bizi eski bir caminin içine bıraktılar. Cecimlerle bölüp aileleri yerleştirdiler. Dutları kesip yakıyorduk. İpek böceklerine yedirdikleri için onları da kestirmediler. Altı ay caminin içerisinde yattık. Daha sonra köyün en kenarında topraktan yapılmış kötü bir ev verdiler. Orada su çok değerliydi. Yazın kapıda yatıyorduk. Gece su taşmış bizim lazutluğun içine gelmiş. Bekçi gelip bize kızdı. Kardeşimi kütüğe koyup dövmeye başladılar. Bir tane ben vurdum. Anam da çapayı alıp vuracakken yüzüne değip kesti. Yolda giderken Kumandana rastladık, “Kebire bacı ne oldu ?” diye sordu. Anam da: “Bizi getirip faşistlere mi teslim ettiniz?” dedi. Anamı bisikletine oturtturup köye geri geldi. Ağabeyimi dövenlere kızdı. “Sizin yaptığınızı faşistler yapmaz!” dedi. Anama yalvardılar şikâyetinden vazgeçti.

Yıllar yılları kovaladı. Bizler artık Özbekistanlı olmuştuk. Ta ki 1989 baharında Fergana felâketi olana kadar.

Özbekistan’ın Taşnak ilçesinde 150 aile Ahıska Türkü yaşıyorduk. Sokağımızda dokuz aile vardı. Hepimizi çağırdılar. “Bunlar Müslüman’dır, bir şey yapmayın!” diyen bir Özbek dedeyi susturdular. Komşumuz bize dedi ki, “Evine git, kapıyı kilitle; sana bir şey derseler de kapıyı açma!”

Bir gün önce kapılarımızın önüne taş dökmüşlerdi. O gece o taşları bizim üstümüze yağdırdılar. On altı kişi bizim eve toplanmış korkudan titriyorduk. 80-90 adam arabamı garajdan çıkarıp parçaladı, bunlar bizden iyi yaşıyor diye... Evimize saldırdılar. Kapıya arkamızı dayayıp içeri sokmamaya çalıştık. Büyük kardeşimin evini yaktılar.

Tahircan isimli bir Özbek komşumuz vardı. 35 sene komşuluk yapmıştık. Onlar fakir, biz zengindik. Bize yardım ettiler, duvardan aşıp canımızı kurtardık. Özbek’in evinde kaldık. Onun kıyafetlerini giyip takip ettim. Evimi parçaladılar. Kadife perdelerimizi, gelinin çeyizini parçaladılar. Sabah olunca evin telefonu çaldı. Kaynım bizi çağırıyordu. Kamyonetin içine yatarak kaçtık. 400-500 adam ellerinde sopa, gözleri dönmüş, bizleri arıyor. Askerler gelip döküldüler. Boş mermiyle korumaya çalıştılar. Gece saat üçte yola çıktık. Özbek şoförler kaçıyor. Yanlarına iki asker koydular. Bizi arabalara bindirdiler, 11 otobüs dolusu Ahıska Türkü askerlerle birlikte gittik. Bu da başka bir sürgündü bizim için…

Bizi Fergana’nın orada bir düzlüğe getirdiler. Orada asker çadırlarında kaldık. Tuvalet yok. Hastalık başladı. 16 bin kişi vardık. Daha sonra 70-80 aile geri gitti. Özbekler şimdi pişman oldular. On birinci gün uçakla Belgrat vilâyetine götürdüler. Bize Moskova’dan büyük para ayırmışlardı. 400 manat verdiler. İmza attık, ama neye imza attığımızı bilmiyoruz.

300-400 adamla uçağa bindik. Smolensk şehrine bıraktılar. Gece otobüsler geldi. Nereye gideceğimizi bilmiyoruz. Karaçu ilçesine geldik. Bu ad, eski Türklerin verdiği bir admış. Kara çamurmuş, askerler geçememiş… Ruslar bu adı Karaçu şeklinde söylüyor. Orası 300 yıl Türklerin elinde kalmış. Bazı Ruslar derdi ki kendi yerinize geldiniz. Onlar da çuval, torba, hıyar, soğan, tabya, baş derlerdi. Yani Türkçe kelimeleri vardı.

Kolhoz’un sedirleri geldiler bizleri götürdüler. Kayınpederim liderdi. Şehirden dışarı gitmedik. Yurtlarda kaldık. 19 gün parasız yemek yedik. Kolhoz Başkanı yanımıza gelip, “Ne iş yapıyordunuz?” diye sordu. Doktor, mühendis, öğretmen deyince şaşırdı. Meğer bizi hayvan beslemeye filân getirmişler. Rus mafyasından bazı kişiler imzasız mektup yazıp benden para istiyorlardı. Dört ay sonra Özbekler bizi çağırdı evimizi yarı fiyatına sattık. 1,5 sene sonra kaçıp Azerbaycan’a geldik.

Orada eski Türk terazisi buldum. Üstünde Türkiye’nin işaret vardı. Azerbaycan’daki evime getirdim.

1990’da Sovyetler Birliği yıkıldı. Herkes kendi devletini kurdu. Bizim devletimiz de yok, vatanımız da… Millet Türkiye’ye baktı. İşte biz de öyle yaptık. Şimdi Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak Bursa’da yaşıyoruz.

Ülkü Önal

AHISKA'DA SÜRGÜN YILDÖNÜMÜ


Rus diktatör Sitalin tarafından 14 Kasım 1944 yılında yurtlarından sürülerek büyük açılara maruz kalan Ahıska Türkleri sürgün yıl dönümünde anma etkinlikleri düzenledi. 65 yıl önce sürgüne gönderildikleri Ahıska’ya dönen yaklaşık 50 aile sürgün yıl dönümünü anma etkinliklerine katıldı. Ahıska’ya dönen yaklaşık 50 aileye öncülük eden ve Ahıska’da bulunan Misket Türkleri Derneği’nde o günkü acı ve gözyaşı tekrar hatırlanarak ölenler için dualar okundu. Bundan 65 yıl önce 14–15 ve 16 Kasım 1944 de Rusya’nın diktatör lideri Stalin tarafından Anayurtlarından sürülen Ahıska Türklerinden 50 aile Ahıska ya döndüler. Ahıska ya gelip de yer alarak yerleşenler sıkıntılarını Gürcistan hükümetine daha kolay anlatabilmek için kurduklar Gürcistan Misketi Türkleri Cemiyeti’nde toplanarak 65 yıl önce yaşanan acılar dile getirildi. Açılış konuşmasını yapan Gürcistan Misketi Türkleri Cemiyeti Tiflis Başkanı İsmail Molidze, “Bu gün burada sürgünde ve sürgünden bu tarafa vefat eden soydaşlarımızın ruhlarına Kuran okumak ve dua etmek için toplandık. Allah bu millete bir daha böyle acılar ve sürgünler göstermesin.”dedi.



Sürgün yıllarında acıyı yaşayan yaşlılardan ise, sürgünün başlatıldığı günü hala unutamadıklarını belirterek, Rus askerleri herkesi tren istasyona toplanmalarını bugünkü gibi hatırladıklarını anlattılar. O dönemi yaşayan dedelerin yaptığı konuşmalardan sonra gençlere de söz verildi. Gençler de anne, baba ve dedelerinden dinledikleri hatıralarla büyüdüklerini ve ata yurtlarına geldiklerinden dolayı çok mutlu olduklarını söylediler. Yapılan konuşmaların ardından Ahıskalı Şevket hocanın okuduğu Kuran-ı kerimden sonda dualar edildi. Toplantıdan sonra sürgün edilirken trene bindirildikleri Ahıska Tren İstasyonuna gelen Ahıskalı yaşlılardan Mehemmet ve Mustafa dede yolculuk esnasında sayılmayacak kadar çok insanın öldüğünü ve ölen insanların günlerce vagonlarda kaldığını, ölülerin Rus askerleri tarafından trenin penceresinden atıldığını anlattılar. Yaşlı Ahıskalılar sürgün gününü anlatırken gözyaşlarına hakim olamadılar. H. İbrahim Ataman

14 KASIM AHISKALININ SÜRGÜNE GÖNDERİLDİĞİ GÜN DEMEK


14 Kasım demek Ahıskalının sürgüne gönderildiği gün demek, Ahıska demek; Ahıskalının 65 yıldır dinmeyen acısı, bitmeyen gözyaşı, ayrılık ve hüznün başlangıcı demek… Bundan 65 yıl önce Türkiye sınırına sıfır noktada, şehir merkezi ise 15 kilometre mesafede olan şu anki Gürcistan sınırları içerisinde bulunan Ahıska ve köylerinde yaşayan Ahıska Türkleri, 14 Kasım gecesi topraklarından koparılıp aileleri dağılarak sürgüne gönderildiler. Ahıskalıların sürgün dramını bilen herkesin içinde bir burukluk, gözlerde yaş ve hüzün eksik olmadı… 65 yıl önce yaşanan acı sürgün olayı hala içimizi burkuyor. Çünkü Ahıskalı canımız, kanımız, akrabamız, dayımız, halamız demek. Ahıskalı demek, Orcoşanlı yakışıklı Faik ile güzeller güzeli Türkgözülü (Badeleli) Gülizar çiftinin mutlu ailesinin dağılması, sürgün edilmesi demek. Türkgözü köyünden Orcoşan köyüne gelin giden (o zaman genç çifti olan) Gülizar nine evlendikten sonra Faik dede ile mutlu bir hayat sürenken, 1944 yılı 14 Kasım akşamı on binlerce Ahıskalı ile birlikte sürgün edildi. Kimsenin bilmediği yaban ellere… Sürgün edilen yüz binin üzerindeki Ahıskalı gibi yurtlarından koparılıp aylarca tren vagonlarında Rusya’nın değişik yerlerine sürgüne gönderilirken soğuktan ölen, hastalanan, perişan olan bu halkın acısını içimizde hissediyoruz.



Ahıska sürgünü boğazımızda lokmamızı düğümleyen, kan şekerimizi artıran, tansiyonumuzu dengesizleştiren olaya tanıklık edenlerin anlatımlarını duydukça gözlerimizden yaşları eksik etmeyen, yüreğimizinden acısı eksik olmayan bir özel isim… Rus diktatör Stalin'in emriyle nereye sürgün edildiklerini dahi bilemediğimiz akrabalarımız sürgün edilişlerinin üzerinden tam 65 yıl geçti. Faik ile Gülizar ninenin nerde olduklarını nereye sürüldüklerini bilmediğimiz gibi onlardan geriye kalan çocukları da var mı? sorusunun cevaplarını bile bilemiyoruz. Ahıska’nın Türkiye sınırına yakın bir köyü olan Orçoşanlı Faik dede ve ailesi gibi anavatanlarından sürülerek büyük acılara maruz bırakılan yüz binlerce Ahıskalının sürgün edilişlerinin üzerinden uzun yıllar geçti..

Acılara maruz kalan tüm Ahıskalıların sürgün yıldönümünün 65. yılında özlem ve acı ile anıyor, sürgün esnasında yaşamlarını yitiren tüm Ahıskalılara Allahtan rahmet diliyoruz. Sürgünün üzerinden geçen uzun yıllara rağmen sağ kalanlar örf, adet, gelenek, göreneklerini ve inançları gibi özbeöz Türklüklerini kaybetmediler. Türk kimliklerine sahip çıktıkları gibi Türkçeyi de, Rus sıkıyönetim tedbirlerine rağmen muhafaza edebilmeyi başaran ve vatansız kalan tek millettir Ahıska Türkleri. Sürgün edilişleri ve vatanlarından koparılışlarının üzerinde nice yıllarda geçtiyse de onlar hep Ahıska özlemiyle yaşadılar.

Sürgün edildikleri topraklara yani Ahıska'ya dönmek, dedelerinin sürdükleri tarlaları işlemek, harabeye dönen camilerini ibadete açmak, kaybolan mezarlıkları ortaya çıkarmak ve akrabalarının mezarları başında bir dua okumanın hayalini kuran binlerce Ahıskalı’dan sadece 35-40 aile bugün Ahıska’ya dönmenin sevincini yaşarken, kendi özbeöz vatanlarında azınlık olmanın üzüntüsünü unutturacak bir yardım eli bekliyorlar. Anavatanlarına dönen Ahıskalı vatandaşlarımıza yardım eli uzatmak ve uzatabilmek dileği ile…

Alper Turgut

İSTANBUL'DA 14 KASIM 1944 SÜRGÜNÜNÜ ANMA PROGRAMI



EMİNÖNÜ / İSTANBUL - İstanbul Ahıskalı Öğreniciler Birliği'nin, Eminönü Halk Eğitim Merkezi’nde, 14 Kasım 2009 tarihinde düzenlediği, ‘‘14 Kasım 1944 Ahıska Sürgününün 65.yıldönümünü anma programı’’, Ahıskalı Öğrenciler, Ahıskalı Türkler, yetkililer, basın mensupları ve vatandaşlar tarafından yoğun ilgi gördü. Programı sunan Marmara Üniversitesi 3.sınıf öğrencisi Muhammed Azizoğlu’nun heyecanlı olduğu gözlerden kaçmazken, yaptığı sunum ve konuşmalar salondaki herkesi duygulandırdı. İstanbul Ahıska Türkleri Kültür ve Dayanışma Derneği ve TRT tarafından hazırlanan ve duygusal atmosferde izlenen tarihi Ahıska belgeselinin ardından, etkinlikte söz alan İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyeleri Doç. Dr. Deniz Ekinci ve Prof. Dr. Ali Arslan etkinliğe birer konuşmacı olarak katıldılar.

İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Ali Arslan, Osmanlı İmparatorluğu’nun ve Çarlık Rusyası’nın Kafkasya politikasına temas ederken, 14-16 Kasım 1944 tarihlerinde gerçekleştirilen Ahıskalı Türklerin sürgününü tarihi belgeler eşliğinde yeniden değerlendirdi ve sürgün olaylarının bir soykırım olduğunu söyledi. Prof. Dr. Ali Arslan, günümüzde Ahıskalı Türklerin, kendi gayretleriyle tarihçi, yazar, ressam ve tüccar yetiştirmeleri ve davalarına sahip çıkmaları gerektiğini de sözlerine ekledi.



Gürcistan’ın Ahıska bölgesi'nın coğrafi konumuna değinen İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyesi Doç. Dr. Deniz Ekinci ise, Ahıska üzerinde oynanan siyasi oyunlara dikkat çekerken, Ahıskalı Türkler tarafından sürgününü anlatan şiir ve romanların yayınlanmasını ve filmlerin çekilmesi gerektiğini ve davanın tüm dünyaya anlatılması gerektiğini vurguladı.

Eminönü'nde yapılan programa katılan ve sürgünü 7 yaşında yaşamış Ahıskalı Tsahanlı, Hasan Emingil Enderoğlu ise sürgün anılarını yeni kuşaklara aktarırken çok heyecanlandı. Sürgünün canlı tanığı ve 72 yaşındaki Hasan Emingil Enderoğlu, esaret yılları ve yaşadıkları hakkında konuşurken göz yaşlarını tutamadı. Sürgünün yaklaşık bir ay sürdüğünü belirten Hasan Emingil Enderoğlu, konuşmasının sonunda ana vatan ile ilgili okuduğu şiiri nedeniyle, salondakiler tarafından büyük alkış topladı. Programın sonunda, Ahıskalı Sanatçı Ahmet Şenli’nin söylediği ‘‘1944 sürgünü ve 1989 olayları’’ hakkındaki şarkı ve Ahıskalı öğrenciler tarafından okunan ‘‘Ben Ahıskayım’’ şiiri ise salondaki davetliler tarafından uzun süre alkışlandı. Proğram sonunda başarılı Ahıskalı öğrencilere hediyeler verildi. Titizlikle hazırlanan programın başırılı bir şekilde sonuçlandğı için teşekkür sunan konuklar bilinçli ve genç Ahıskalı Türk öğrencilere güvendiklerini ve Ahıska davasının meşelesinin gençlerin elinde olduğunu vurguladılar

Ahıska Türkleri'nin Gürcistan'dan sürgün edilmesinin 65. yıldönümü sebebiyle, Eminönü Halk Eğitim Merkezi'nde düzenlenen anma programına, İhlas Vakfı Türk Dünyası Koordinatörü ve Ziraat Yüksek Mühendisi Numan Aydoğan ÜNAl, İhlas Vakfı Türk Dünyası Koordinatör Yardımcısı Mehmet CAN, Dünya Ahıska Türkleri Birliği (DATÜB) Kurucular Heyeti Üyesi ve İstanbul Temsilcisi Muhammet İZZETOĞLU, İstanbul Yenibosna Ahıska Türkleri Kültür ve Dayanışma Derneği Başkanı Rasim Bayraktar ve İstanbul Esenler Ahıska Türkleri Kültür ve Dayanışma Derneği Başkanı Fatma Ağalı, Eminönü Halk Eğitim Merkezi Müdür Yardımcısı Tuncay Özbahçeli, İstanbul Üniversitesi Öğretim Üyeleri Prof. Dr. Ali Arslan ile Doç. Dr. Deniz Ekinci, sürgün yıllarını bizzat yaşayan 72 yaşındaki Ahıskalı Türk, Tsahanlı, Hasan Emingil Enderoğlu ile Ahıskalı Öğrenciler, Ahıskalı Türkler, yetkililer, basın mensupları ve çok sayıdaki vatandaşlar katıldı.


Yazar: Muhammet İZZETOĞLU

İstanbul – 16.11.2009.

İHA ve Türkiye Gazetesi E.Muhabiri

Bahadır Metan Enveroğlu Kimdir?

Bahadır Metan ENVEROĞLU kimdir?


Tarih yazmak tarih yapmaktan zordur derler. Tarihi bir de bizzat yaşayan insanlardan dinlemek ve anlamaya çalışmak ise apayrı bir olaydır. Günümüzde yakın tarihin olaylarına bizzat şahit olmuş halen yaşamaya devam eden bir çok insan bulunmaktadır.Bu insanlardan birisi de Bahadır Metan Enveroğlu’dur. Bahadır Metan’ın hayatını kısa ve öz bir şekilde sizler ile paylaşmaya çalışacağım.

Bahadır Metan Enveroğlu 15.06.1934 yılında Gürcistan’ın Ahıska Bölgesininde (Aspindza Reyonunda) dünyaya gelmiştir. Annesi Hediye Hanım , babası Enver Metan Bey’dir. Annesi ,babası, kız kardeşi Bilor Hanım ve ailenin en yaşlı üyesi babaanne Mümine Hanım Gürcistan’ın Ahıska Bölgesinde 1944 Sürgününe kadar birlikte huzurlu ve mutlu bir şekilde yaşamışlardır.Ancak mutlu aile tablosu onlar için pek uzun sürmeyecektir.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Bahadır Metan'ın babası Enver Bey, annesi Hediye Hanım ve ortada Bahadır Metan.

1937 yılında Aspindza’da yaşayan ve Aspindza Eğitim Müdürlü’ğünde çalışan Bahadır Metan’ın babası Enver Bey’in evinin kapısı birgün hükümet görevlileri tarafından çalınır.Kapıyı açan Hediye Hanıma kocası Enver Bey’i sorarlar.Hediye Hanım da Enver Bey’in evde olduğunu,İlçe Milli Eğitim Müdürlüğünde yapılacak olan toplantıya hazırlandığını ve kahvaltı yapmak üzere olduklarını söyler, görevlileri kahvaltıya buyur eder. Görevliler eve girmeyeceklerini söylerler. Görevlilerin geldiğini duyan Enver Bey onları hiç bekletmeden kapıya doğru ilerler. Daha sonra görevlilerden biri Enver Bey'in kulağına birşeyler fısıldar.Enver Bey Hanımı Hediye Hanım'a ‘ben birazdan dönerim’ diyerek görevliler ile birlikte gider.Bu ayrılıştan sonra Enver Bey bir daha evine hiç dönemeyecektir.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Ahmediye Camisi ve Medresesi şu andaki görünüşü


Ahıska Kalesi içinde 1749’da inşa edilen Ahmediye Camisi ve Medresesi bulunmaktadır. Bir zamanlar Ahmediye Medresesinde birçok İslam Alimi yetişmiştir. Bolşevik Rejiminde hükümet görevlileri tarafından yakalanan bu masum insanlar bu cami ve medreseye doldurulmuştur. Burada toplanan insanlar çeşitli işkencelere maruz kalmışlar,kimileri Sibirya’ya sürgüne gönderilmiş kimileri de şehit edilmişlerdir. Binlerce insan haksız yere Sovyet Rejimini kurbanı olmuştur. Bahadır Metan’ın babası da bu medresede hükümet görevlileri tarafından şehit edilmiştir. Bahadır Metan henüz daha üç yaşındadır ve tüm bu olup bitenlerden habersizdir.



Bahadır Metan'ın Arşivinden
Enver Bey'in Rus Dilinde Yazılmış Beraat Belgesi

Ne acıdır ki Babadır Metan’ın babası Enver Bey’in suçsuzluğu yıllar sonra mahkeme tarafından kanıtlanmış ve suçsuz olduğuna dair beraati verilmiştir. Ancak bu gecikmiş karar şehit edilen Enver Bey’in ve ailesinin acılarını hafifletmeye yetmemiştir.

Tüm bu yaşanan olaylardan sonra üç yaşında öksüz kalan Bahadır Metan ailesi ile birlikte kendi köyleri olan Oşora’ya geri dönmüştür. Annesi Hediye Hanım altı aylık kız kardeşine hamile iken evin tüm sorumluluğunu üstlenmiştir.

Bahadır Metan 1941 yılında Oşora Mektebinde okumaya başlamıştır . O ve ailesi bundan sonra huzurlu bir hayat sürmeyi umut ediyorlardı ki bu sefer de 1944 sürgün faciası ile karşılaşacaklardı.

1944 de savaş Rusların lehine dönmeye başlamıştı. Kızıl Ordu 1944 yılı Kasım ayının 14 ünü 15 ine bağlayan gece iki yüz civarında Ahıska Köyünü basarak herkesi evlerinden dışarı çıkarmışlardı. ‘Almanlar gelip burayı bombalayacaklar, sizleri daha güvenli yerlere götüreceğiz, savaş bittikten sonra hemen yuvalarınıza döneceksiniz’ diye köylüleri kandırdılar. Herkesi Ağalık Bahçesi diye anılan meydanda topladılar. Uzun bir süre kendilerini götürecek arabaları beklediler. Nihayetinde toplanan insanları Amerikan Studabekir arabalarıyla tren istasyonuna götürürüler.Bu masum Ahıska Türklerini istasyonda bekleyen boş hayvan vagonlarına doldururlar. Böylelikle Ahıska Türklerinin meçhule yolculuğu başlamış oldu.

Yola çıkanların çoğu yaşlı,hasta,savaştan dönen yaralılar, kadın ve çocuklardı. Ruslar her istasyonda yemek ve ekmek vereceklerini söylemişlerdi. Ancak mevsimin kış olması nedeni ile alınan ekmek ve yemekler anında donuyordu. Öyle ki ekmekler balta ile kesilip dağıtılıyordu.

Ruslar her istasyonda mola anında vagonları tek tek dolaşarak hasta ve ölü olup olmadığını soruyorlar, ölenleri alıp götürüyorlar. Aileler bu durumda hasta ve ölüleri çarşaflara sararak gelen askerlere ‘yok’ cevabını veriyorlardı. Trenin ilk durduğu istasyonda gizli bir şekilde kazma ve kürek olmadan ölenleri kendi elleri ile gömüyorlardı.

Yirmi beş otuz gün hastalık,açlık ve sefalet içerisinde devam eden bu meçhul yolculuk (sürgün) sonunda ardında büyük kayıplar bırakarak sona ermiştir. Bahadır Metan tüm bu olayları henüz on bir yaşındayken yaşamış küçük bir çocuktur. Burada ancak bir kısmını sizlere aktarabildiğimiz yaşanan olaylar Bahadır Metan’ın hayatında unutulmaz ve derin izler bırakmıştır.

Gece yarısı Kazakistan’ın Çimkent vilayeti Sayram Rayonu Çernovodski (Karasu) Demir Yolu İstasyonuna gelen trenin vagon kapıları açılmaya başlanmıştır. Askerler gelen emirle herkesi vagondan apar topar aşağıya indirmeye başladılar. Evlerinden bazı ev eşyalarını getirebilenler ve getiremeyenler grup grup toplanmışlardı. İstasyonda kendilerini almaya gelecek olan öküz ve at arabalarını beklemeye başladılar. Mevsim kıştı ve hava oldukça soğuktu. Ertesi sabah beklenen arabalar gelebilmişti. Aileler çeşitli yerlere yerleştirilmek üzere arabalara bindirilirler.

Diğer Ahıskalı Aileler gibi Bahadır Metan ve ailesi de halkı Müslüman olan bir yere yerleştirilmişti. Yaşlılar ezan okuyup namaz kılarak bundan sonra aradıkları huzuru bulmak amacıyla Allah’a dua ettiler. Yerli halk yeni gelen misafirlerine sevgi ve ilgi ile yaklaştı. Bahadır Metan ve Ailesi buraya alışmakta zorluk çekmedi. Böylelikle Bahadır Metan’ın hayatında yeni bir sayfa açılmış oldu.

Burada Hükümet tarafından görevlendirilen Komisyon Bahadır Metan ve ailesini nüfusa kayıt ettiler. Çalışacak durumda olanlar Kolhoz (Kolektif Hocalık ) da çalışacaktır, okul yaşındakiler ise mektebe gidecektir.

Ardından yine Hükümet tarafından görevlendirilen Komisyon kendilerine yiyecek yardımında bulunur ve ekin ekmek için arazi verirler.

Acı günlerinin hatırası elbette hafızalardan kolay kolay silinmeyecektir. Ancak yine de Ahıskalılar vatanları olmadan hayatlarını gurbette şükran duyguları içerisinde devam ettirmeyi öğreneceklerdir.

Bahadır Metan 1944-1954 yılları arasında Kazakistan’da orta okulunu tamamlamıştır. Daha sonra tahsiline devam etmek için ailesi birlikte Özbekistan’a göç etmiştir. Tabi bu göç hiç de kolay olmamıştır. 1956’ya kadar onlara bir kazadan ikinci bir kazaya gitmek yasaktı. Özbekistan’a bu yüzden gizli ve kaçak olarak gitmişlerdir.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Ortaokul sonunda Bahadır Metan'ın çekilen bir fotografı


Bahadır Metan 1958 yılında Taşkent Endüstriyel Teknik Lisesinin inşaat fakültesini tamamlayıp Yeniyol, Çinaz, Akkorgan Rayonlarında 1984 yılına kadar inşaat yönetmeni olarak görev yapmıştır.

Bahadır Metan inşaat fakültesinin yanında iki üniversite daha bitirmiştir.

1963-1968 yılları arasında Taşkent Devlet Üniversitesi Tarih Fakültesini bitirerek,
gece okulundan (Lala Mektebi) Tarih Coğrafya ve Hukuk alanında öğretmenlik yapmıştır.

Tarih Fakültesinde okurken eş zamanlı olarak 1960- 1966 yılları arasında Taşkent Uluslararası İlişkiler Halk Üniversitesi Gece bölümünde Uluslararası İlişkiler eğitimi almıştır.

Daha sonra Sovyetler Birliği çapında Bilim Cemiyeti Taşkent Şubesinde faaliyette bulunmuştur.

Tüm bu parlak eğitim ve iş kariyerinden sonra Bahadır Metan yaşadığı hayat tecrübelerini ve vatan hasreti ile dolu duygularını geniş halk kitlelerine aktarmak amacıyla devlet yönetiminde görev almıştır. 1970 - 1980 yılları arasında Özbekistan'ın Akkorgan Rayonunda Milletvekilliği ve aynı zamanda Belediye Başkan yardımcılığı yapmıştır.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Bahadır Metan Milletvekili iken çekilen fotografı, Özbekistan


Bahadır Metan’ın hiç bitmeyen vatan özlemi onun içini kemirip durmaktaydı. En sonunda Gürcistan’ın Ahıska’ya 70 km uzağında bulunan Haşur Rayonuna ailecek göç etmiştir. Burada 13 sene Rusya’nın Roztov Şehri Haşur Şubesi Podşibnik Bilya fabrikasında baş mühendis olarak çalışmaya devam etmiştir.Böylelikle doğduğu, çocukluğunun geçtiği ve akrabalarının yaşadığı toprakları bir kez daha görme şansına sahip olmuştur.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Bahadır Metan'ın doğum yeri olan Aspindza Rayonunu ziyareti


1992 yılında Türkiye ile Gümrük sınır kapıları artık açılmıştır. Bahadır Metan birkaç defa Türkiye’ye turist olarak gidip gelmiştir. Türkiye’de akrabalarını arayıp onların çoğu ile buluşup kaynaşmıştır. Nihayetinde 1997 yılında Türkiye’ye ailesi ile birlikte kalıcı olarak gelmiştir.

Şu an ailesi ile birlikte Bursa’da yaşamaktadır. Emekli ve iki çocuk babasıdır. Çocukları Taşkent Devlet Üniversitesi mezunudurlar. İkisi de şu an Bursa’da müzik öğretmeni olarak çalışmaktadır. Bahadır Metan’ın eşi Medeiyet Hanım ise 40 sene Özbekistan’da Özbek Dili ve Edebiyatı Öğretmeni olarak orta okulda ders vermiştir. Şu an eşi de emeklidir.


Bahadır Metan'ın Arşivinden
Bahadır Metan'ın Türkiye'deki akrabaları ile buluşmasında çekilen bir fotograf

Bahadır Metan bu duygular ile hayata, vatanına ve akrabalarına gönülden bağlı bir insan. Bu uğurda çeşitli derneklere üye olmuş, onlara öncülük etmiş, çeşitli gazete ve dergilerde yazılar yazmıştır. Hayatını kendinden sonra gelecek olanlara ışık olmaya adamıştır, ilerleyen yaşı bu kutsal görevi yerine getirmesine mani olamamıştır halen mücadelesine devam etmektedir.


Bahadır Metan'ın çalışma masasında çekilen bir fotografı

Bahadır Metan yetmiş beş yıllık yaşadığı hüzünlü,sevinçli ve mutlu günlerini inançla, gururla ve şükran ile anıyor.

Bahadır Metan’ın hayatını ve hatıralarını burada anlatmaya ne kelimelerimiz yeter ne de zamanımız. Yetmiş beş yıllık dolu dolu geçen bir hayat dile kolay geliyor.

Bir milletin vatanı için verdiği bu mücadeleyi okudukça ve gördükçe vatanımızın kıymetini daha iyi anlıyoruz. Atalarımız da vatanımız için benzeri mücadeleler vermişlerdir. Bugün bir vatana sahip isek bunun Atalarımızın yapmış olduğu fedakarlıklar neticesinde olduğunu unutmamalıyız . En az atalarımız kadar vatanımıza sahip çıkmalıyız. Yaşanan olaylardan ve tarihten ibret almalıyız.

Özhan GÜRSOY,31.01.2009 BURSA